Τα άτομα του «πρώτου πρώτης» εκτίθενται συνήθως σε τραυματικά γεγονότα κατά τη διάρκεια της εργασίας τους.
Με αποτέλεσμα να έχουν αυξημένο κίνδυνο για μακροχρόνια προβλήματα αγχώδους μετατραυματικής διαταραχής. Αυτή η μελέτη θα απαντήσει σε ορισμένες από τις απορίες που δημιουργούνται για το πότε το άγχος είναι φυσιολογικό και πότε πλέον γίνεται διαταραχή.
Η φυσιολογική αντίδραση των φυσιολογικών ανθρώπων όταν έρθουν σε επαφή με ένα τραυματικό γεγονός εκφράζεται τόσο με ψυχολογικό όσο και με σωματικό άγχος.
Οι άνθρωποι έχουμε εσωτερικούς μηχανισμούς που φροντίζουν να αποκρούουν τις απειλές στη προσπάθεια επιβίωσης.
Επιπλέον στη προσπάθεια αυτή έρχονται χορηγοί η οικογένεια, το συγγενικό και το φιλικό περιβάλλον με τους οποίους μοιράζεστε τις καθημερινές εμπειρίες.
Με αυτό τον τρόπο η «θεραπεία» θα προχωρήσει ομαλά.
Σε άλλες περιπτώσεις όμως εμφανίζονται προσωρινές ή χρόνιες συνέπειες από το τραυματικό γεγονός.
Τι μπορεί να θεωρηθεί όμως τραυματικό γεγονός;
Κατά το DSM-IV* ορίζεται σαν τραυματικό γεγονός όταν αρχίζουμε να νοιώθουμε μια πραγματική ή πλασματική απειλή θανάτου, τραυματισμού ή το συναίσθημα του έντονου φόβου, του τρόμου, της ανικανότητας.
Δηλαδή δεν είναι το γεγονός αυτό καθ εαυτό που ευθύνεται αλλά ο τρόπος με τον οποίον το κάθε άτομο το αντιλαμβάνεται και αντιδρά σε αυτό.
Ποια η φυσιολογική αντίδραση σε ένα τραυματικό γεγονός;
Αμέσως μετά από ένα τραυματικό γεγονός οι κανονικοί άνθρωποι έχουν μία σειρά αντιδράσεων όπως άγχος, κόπωση, ευερεθιστότητα, αυξημένο συναίσθημα, πρόβλημα ύπνου, υπερβολικές αντιδράσεις στις εκπλήξεις, προβλήματα διατροφής, ανυπομονησία, απόσυρση από οικογένεια και φίλους, κλπ.
Ποιες όμως είναι οι ενδείξεις ύπαρξης αγχώδους διαταραχής;
Σύμφωνα με το DSM-IV ένα άτομο μπορεί να διαγνωστεί με Οξεία Διαταραχή Άγχους σαν αντίδραση σε ένα τραυματικό γεγονός αν παρουσιάζει ένα συγκεκριμένο αριθμό συμπτωμάτων στις κατηγορίες:
- Αύξηση του καρδιακού ρυθμού, του αριθμού των αναπνοών, της αρτηριακής πίεσης. Ψυχοκινητική διέγερση, σωματική ένταση, προβλήματα ύπνου, άγχος, φόβο, θυμό.
- Ενοχλητικές σκέψεις ή και μνήμες του τραυματικού γεγονότος. Αναδρομές στο παρελθόν με τη σκέψη ότι έχει ξαναζήσει το γεγονός με μεγάλη ένταση και εφιάλτες.
- Αποφυγή. (αποφυγή έκθεσης σε τραύμα, συμπεριλαμβανομένων και των συζητήσεων. Αποφυγή του τόπου όπου έγινε το περιστατικό αλλά και άρνηση συνάντησης με τους ανθρώπους με τους οποίους μοιράστηκε τη τραυματική εμπειρία.
- Ανικανότητα επιστροφής στα καθήκοντα). Αίσθηση ότι υπάρχει ένα συναισθηματικό μούδιασμα, ένα είδος αμνησίας που θέλει να διώξει το γεγονός έξω από την «ευαισθησία».
