Γράφει η γνωστή μας πλέον Kristen Winters
Θυμάμαι την στιγμή που έμαθα ότι έπρεπε να παρακολουθήσω εκπαίδευση στη πυροσβεστική ακαδημία. Είχαν περάσει πέντε χρόνια και κάθε πρωί πήγαινα στη δουλειά ενθουσιασμένη γιατί θα βοηθούσα κάποιον γιατί μου άρεσε το απρόβλεπτο της επόμενης αποστολής. Είχαν περάσει πέντε χρόνια καριέρας σαν παραϊατρικός (νοσηλευτής) και απέφευγα το επόμενο βήμα … αλλά βρισκόμουν εκεί εμπρός από το γραφείο του διοικητή άφωνη, με τις παλάμες υγρές, την καρδιά μου να πάει να σπάσει...πετρωμένη...
Υπήρχε ένα μειονέκτημα στη δουλειά μου, ότι ήμουν πολύ μακριά από το σπίτι μου και κάθε πρόβλημα με τα παιδιά μου με έκανε να αγωνιώ. Το να είσαι νοσηλευτής ήταν ένας άσσος στο μανίκι μου αλλά όλες οι υπηρεσίες ήθελαν «προνοσοκομειακό-πυροσβέστη». Θεέ μου έπρεπε να τρέχω στις φωτιές όπως οι άλλοι συνάδελφοι … αλλά τα παιδιά μου με είχαν ανάγκη … ήξερα ότι υπήρχαν θέσεις και πήρα τη μεγάλη απόφαση.
Καθόμουνα απέναντί του στη καρέκλα με ένα αχαρακτήριστο χαμόγελο στο πρόσωπό μου και με ανεξήγητο ενθουσιασμό του είπα ότι θέλω να μπω στη πυροσβεστική ακαδημία.
Μπαίνοντας τη πρώτη μέρα διαπίστωσα ότι δεν ήμουν η μόνη γυναίκα αλλά ηλικιακά η πιο μεγάλη ήμουν ήδη στα 29. Τις πλησίασα με την ελπίδα ότι θα εύρισκα κάποιο στήριγμα, κάποια διέξοδο...
Τα μαθήματα ξεκίνησαν μια βδομάδα αργότερα. Ήμουν φοβισμένη, συγκινημένη, ανήσυχη, νευρική και τόσα άλλα συναισθήματα που δεν γνωρίζω καν το όνομα. Ήθελα όντως να γίνω «προνοσοκομειακός-πυροσβέστης»;
Διαβάστε το ενδιαφέρον άρθρο στο FIRE & RESCUE
Διαβάστε το ενδιαφέρον άρθρο στο FIRE & RESCUE
